Жаўцее пожняй восень у палях.
Куды мяне вядзе мой доўгі шлях?

Калі ж закончыць шлях прыйдзе пара,
Што я пабачу: замак ці барак?

І хто сабой мае напоўніць сны:
Нябесны Бог ці Валадар Зямны?

Што на адвечным адкажу судзе?
Ужо праз восень шлях мяне вядзе...

Звычайны вечар.
Дробны дожджык за вакном
Аплаквае дзень.

Канец восені.
На пялёстак вяргіні
Лягла сняжынка.

Зноў няма ветра.
Горды арол на сцягу
Амаль не бачны.

Іскры ад вогнішча Бога -
Зоркі на небе. Вакол
Кружацца кожнай планеты
Попелам шэрым...

Лісты ад сябра.
Моўчкі вяду размову
З тым, хто не побач.

Вецер падзей
Напаўняе ветразь надзеі
І нясе лодачку майго жыцця -
Такую маленькую, ненадзейную,
Праз акіян смерці
Да выспаў Адвечнага Вырая.

Спевы мяцелі.
Як прыемна іх слухаць
У цяпле дома!

Людзі - выспы ў акіяне.
Паміж імі прастора,
Поўная хваляў і ветра.

Часам да мяне далятае
Дым ад комінаў
З чужога берага,
Сведка іншага,
Далёкага ад мяне жыцця.

Але сёння
Я адчуў у паветры
Дзіўны водар нейкай
Незнаёмай мне кветкі.
Можа, водар надзеі?

Дрэва надзеі.
Ці дасць яно калісці
Смачны плён шчасця?