Тут калісці была сядзіба,
А цяпер толькі вецер
Спявае свае журботныя спевы
Пра былых гаспадароў
Гэтых мясцін.
Штосці мільганула ў траве.
Нахіліўся: гэта кулон.
Дзесці я ўжо бачыў такі...
Ах да! На партрэце маёй прабабці.

ветразь
адзінокі

мора
рай для рыбаў

кніга
палон вока

танкетка
балярына

шляхта
гонар Пінска

людзмі
толькі звацца

Страцім
ці лебедзь

алфавіт
гэта шлях

вячэра
кілішак

Усе мы ненагуляўшыяся дзеці.
І ў старасці цягнецца рука
Да ігрушкавай шаблі,
Падаранай калісці бацькам.
І мы ўсё яшчэ спадзяваемся перамагчы
Жахлівага цмока - Смерць.

Вячэра. Куфаль.
На вусах паэта
Пышная пена.

Блакітны парасон –
Персанальнае неба.
Ці збудую пад ім
Персанальны свет?

Аднойчы я вырашыў паставіць літаратурны эксперымент: паспрабаваць напісаць верлібрам санэт: каб не было ў ім ані рыфмы, ані памера, але каб пры гэтым была бачна страфічная структура, два чатырохрадкоўе і два трохрадкоўі. Вось што атрымалася.

Кожны ўчынак - гэта крок
У невядомае, яшчэ, неіснуючае,
Што атрымлівае свае існаванне
Толькі дзякуючы гэтаму кроку.

Кожны ўспамін - гэта крок
У мінулае, ужо неіснуючае,
Што набывае існаванне
Толькі ў момант гэтага кроку

Кожны дзень - гэта тысячы крокаў
Што вядуць нас у будучыню,
З якой няма звароту.

Кожная ноч нас вядзе

Нават у поўдзень
Думаю я пра зоркі
У начным небе...

Пуста ў пакоі.
Недапітая кава
Стыне на стале.

Чалавечыя душы - кнігі.
Сярод іх -
Тоўстыя і танюткія,
Вершы і проза,
І навуковыя трактаты.
Сяпрод іх -
Цікавыяі не вельмі,
З ілюстрацыямі і без,
А часам сустракюцца нават
З пустымі белымі бачынамі...
Бог - Найвышэйшы Чытач
Гартае старонкі. Быць можа
Штосці вазьме да сваёй бібліятэкі.

Старажытныя інкі, як мы ведаем, пісалі
Мудрагелістымі вузельчыкамі па вяроўцы.
І я чуў паданне, як паэт, закаханы ў недаступную прыгажуню,
Павесіўся на прысвечанай ёй паэме....