З томікам Уітмэна ў руках
Я вандрую па гарадах і краінах,
У якіх жывуць добрыя, мужныя людзі,
У якіх вышэй за ўсё ставіцца шчырае сяброўства,
І на мовы якіх не паракладаецца слова "здрада",
Па краінах, так адрозных ад маёй...

...сьціскаючы ў руках дрэўкі дзідаў
Яны паўсталі на шляху гунскае навалы,
На шляху нязьлічаных ордаў Атылы.
Яны выйшлі ў бой, не шукаючы перамогі,
Спадзяючыся памерці раней, чым паветра над Вормсам
Разарве ёнк іх дзяцей і жонак.

...бяконцымі сталёвымі шэрагамі рушылі на Ўсход
Ашчэрыўшыяся доўгімі дзідамі фалянгі Аляксандра Вялікага.
На сваім пераможным шляху яны руйнвалі гарады і царствы,
Аддавалі вагню храмы багоў і палацы цароў,
Утоптвалі ў гразь пасевы – назею селяніна,
Рыхтуючы няшчаснаму нэндзу і голад.
Яы няслі на барбарскі Ўсход
Вялікую элінскую культуру.

Адзін прафэсар тэалёгіі
(Памяць не захавала ягонага прозвішча)
Сьцвяржджае, што душы пэрсанажаў,
Створаных волей і фантазіяй аўтара,
Працягваюць сваё жыццё ў іншым сьвеце,
Побач з душамі памёрлых людзей,
Трапляюць у Пекла ці ў Рай
Адпаведна з учынкамі... цяпер,
Схіляючыся над аркушам паперы,
Я заўсёды хвалююся: якое пасьмяроцце
Я рыхтую нявольнікам свайго пяра.

Безабаронны, як птушка дадо,
Ён выйшаў насустрач белым прышэльцам,
Чамусці рашыўшы, што перад ім – людзі

Адны кажуць, што неба -
Створанае з панцыра жэлвы,
Іншыя - што гэта ракаўка
Нейкага вялізнага смаўжа.
Мне жа здаецца, што гэта -
Па-просту мыльны пухір,
Які надуў, бавячыся,
Нейкі бажок-дзіцяня.

Гэты паэта пісаў адно эпітафіі,
І могілкі ля мястэчка сталіся ягонай кнігай,
Ягонай адзінай кнігай, з каменнымі старонкамі.

Калі жа ён лёг у зямлю, не знайшлося нікога,
Хто бы склаў для яго пахавальны верш.
На камяні толькі імя і дзве даты – тытульны ліст.

У той вечар пад пунсовымі ветразьмі
Да берага падыйшоў пірацкі брыг,
І гвалтоўнікі, нацешыўшыся целам Асоль,
Доўга абмяркоўвалі, за колькі
Прадаць яе на нявольніцкім рынку.

Яго пахавалі ў чацвер,
А праз дзень, у суботу
Я сустрэў яго ў таннай кавярне.
Мы выпілі па конаўцы піва,
І на развітаннее ён паціснуў мне руку –
Яна была цёплай.

Я сустрэў яго ў бясконцых калідорах Унівэрсытэта,
Падобных да лябірынта Мінатаўра,
Або да Сада Разыходзячыхся сьцёжак.

Гэта быў экспанат універсытэтскага паноптыкума,
Прафесар нейкай даўно скасаванай катэдры,
Аўтар кніг, якія ўжо шмат стагоддзяў ніхто не чытае.

Ён паглядзеў на мяне як на нейкую дзівосную пачвару,
Як на жывога выкапня з іншага часу,
Як на магчымую аздобу калекцыі мутантаў.

Я вітаў яго з найвялікшай пачцівасцю, але ён,
Прамармытаўшы нешта па-шумерску, або па-асірыйску,
Зьнік за дзвярыма адной са шматлікіх аўдыторый