Мой брат! Што ты шукаеш
На сцёжках радкоў,
На лугах старонак,
У свеце кніг.
Ці ты шукаеш каханне?
Ці ты шукаеш мудрасць?
Ці ты шукаеш адказ
На пытанне:
“Што ты шукаеш…”?
Гэтых дзяржаваў вы не адшукаеце на мапе,
Іх сцягі можна пабачыць толькі ў музеях,
І нават у падручніках гісторыі не часта ўзгадваюцца іх назвы.
Але ўглядзіцеся ў партрэты іх былых валадароў,
Уявіце іх думкі і памкнення,
Прачытайце сымболіку іх гербаў,
І можа хтосці з вас пачуе
Голас страчанай айчыны продкаў…
Часта, шукаючы творчага натхнення,
Я чытаю чужыя вершы.
Веру я, яны лягуць у раллю маёй душы,
Нібы зернейкі ўвясну....
У бруднай стайні,
На кучы гнілой саломы
Паміраў Пегас.
Яго некалі белыя пёры пашарэлі,
Яго скура была пакрыта ранамі,
У якіх ужо варушыліся чарвякі.
Літасцівы сон заплюшчыў яго вочы,
І ён сасніў сябе маладым і здаровым,
На зялёным лузе каля старажытнага замка.
Ён сасніў, як яго сядлае рыцар
У гафтаваным сюрко, у шоўкавым бярэце,
Як яны разам лятуць до сонца.
Нечакана добры сон змяніўся:
Яго запраглі ў драбіны
І пуга апякла яго пяшчотную скуру.
У гэты момант паляцела яго душа да неба,
Дзе чакае яго анёл у гафтаваным сюрко,
У шоўкавым бярэце....
Дзесці далёка, у іншым сусвеце,
Ёсць вялікія могілкі, на якіх
Пахаваны літаратурныя персанажы,
Забітыя сваімі аўтарамі.
Там, пад вечнаквітнеючым ружовым хмызам,
Ляжаць побач адно з адным Рамэа і Джултета,
А крыху воддаль, ва ўрачыстым склепе з чорнага мармура,
Спяць адвечным сном валадары Даніі:
Гамлет са сваім злашчасным бацькам,
Ягоная маці, што заблукалася ва ўласным лёсе, Палоній.
Пад вялізным, парослым мохам каменнем - магутны Агамэмнан.
Што ён мог зрабіць супраць здрады?
А вось сціплы помнік Элізэ Мэро, адданага слугі каралёў...
Я хацеў бы згубіцца ў вузкіх непрамых вулачках старога горада,
Доўга блукаць па іх, пільна разглядаючы яго аострыя гатычныя дахі,
З павагай чытаючы ўрачысты тайнапіс гербаў над дзвярамі,
І ў канцы свайго шляху па гэтаму лабірынту, з якога я не хацеў бы знайсці выйсця,
Адшукаць невялікі, амаль непрыкметны воку правулак, а ў ім -
Дзверы, расчыніць іх і адчуць: Я дома!
* * *
На аркушы паперы - сонека,
Намаляванае рукой дзіцяці.
Як цёпла ад яго промняў!
Разбіраю архіў сваіх продкаў.
Вось фотаздымак, з якога
Глядзіць на мяне прыгажуня
Ў доўгай старажытнай сукенцы -
Мая прабабця.
Вось квітанцыя - дакумент
Аб унясенні якойсці дробнай сумы
У якісці даўно неіснуючы банк.
А пад тэкстам - почыркам,
Моцна нахіленым направа,
Подпіс прадзеда.
Я ніколі не бачыў вас. Мы
Не перасякліся ў прасторы і часе.
Вы павінны быць чужымі для мяне. Але
Чаму ж так трапешча сэрца?
Рыцарская латная пальчатка.
Як нязручны руцэ ў ёй
Трымаць пяро.
Жыццё каменданта - крэпасць:
Склады і казармы,
Лазарэт і ядальня,
Старанна падмецены плац,
Каралеўскі герб над брамай,
Каралеўскі сцяг над вежай,
І, нібы праменчык сонца,
Твар маладога салдата,
Што спяшаецца на спатканне з дзяўчынай.