Разбіраю архіў сваіх продкаў.
Вось фотаздымак, з якога
Глядзіць на мяне прыгажуня
Ў доўгай старажытнай сукенцы -
Мая прабабця.
Вось квітанцыя - дакумент
Аб унясенні якойсці дробнай сумы
У якісці даўно неіснуючы банк.
А пад тэкстам - почыркам,
Моцна нахіленым направа,
Подпіс прадзеда.
Я ніколі не бачыў вас. Мы
Не перасякліся ў прасторы і часе.
Вы павінны быць чужымі для мяне. Але
Чаму ж так трапешча сэрца?
Рыцарская латная пальчатка.
Як нязручны руцэ ў ёй
Трымаць пяро.
Жыццё каменданта - крэпасць:
Склады і казармы,
Лазарэт і ядальня,
Старанна падмецены плац,
Каралеўскі герб над брамай,
Каралеўскі сцяг над вежай,
І, нібы праменчык сонца,
Твар маладога салдата,
Што спяшаецца на спатканне з дзяўчынай.
У танюткай, амаль празрыстай блузцы,
У спаднічцы, карацей за якую не бывае,
У пантофлях на высокіх абцасіках
Шпацыруе па прашпекце мурынка.
Яе зграбнае, гнуткае цела
Запрашае заняцца любошчамі
Кожнага сустрэчнага мужчыну,
Але яе дзёрзкія вочы, чорныя, як кропелькі нафты,
Што блішчаць і пераліваюцца на сонцы,
Кажуць: “Не для цябе такая здабыча!”
Яна пасялілася ў свеце літаратурных персанажаў,
Якіх яна любіла значна больш за людзей,
Якія любілі яе значна больш за людзей,
Дзе яна сустрэла таго, з кім яна магла быць шчаслівай.
Там яны пабудавалі дом, якога не магло быць на зямлі,
Там яны стварылі сад, якога не магло быць на зямлі,
Там яны злажылі песні, якіх не магло быць на зямлі,
Бо ў іх не было суму.
Там пра іх напісалі кнігу,
І аўтарам стаў адзін з персанажаў,
Якога яны палюбілі так,
Што пагадзіліся стаць яго персанажамі....
Юр у вачах маладой дзяўчыны,
Што кінула позірк на мяне,
Робіць на дзесяць год маладзейшым.
Сумны восеньскі вечар.
Дождж за вакном, адзіноцтва.
Успаміны пра нядоўгае шчасце.
Які банальны сюжэт...
Якое банальнае жыццё...
Усіх, хто пакланяецца агульным са мной хімерам,
Я заклікаю пад сцягі неіснуючай дзяржавы,
Якую немагчыма адшукаць на мапе,
Але якой належыць сэрца....
