Часта на ложку сваім я сню сабе горад,
Прыгажэйшага за які ніколі не было на свеце.
Я бачу яго белыя вежы, што працінаюць неба,
Я бачу яго залатыя купалы, што ззяюць як тысячы сонцаў,
Я бачу гасцінна расчыненую браму і герб над ёй:
На блакітным тле залатая яблыня ў кветках.
Я падыходжу да брамы, і, калі застаецца апошні крок,
Адзін толькі крок, каб увайсці ў гэты горад,
Я прачынаюся.