Разбіраю архіў сваіх продкаў.
Вось фотаздымак, з якога
Глядзіць на мяне прыгажуня
Ў доўгай старажытнай сукенцы -
Мая прабабця.

Вось квітанцыя - дакумент
Аб унясенні якойсці дробнай сумы
У якісці даўно неіснуючы банк.
А пад тэкстам - почыркам,
Моцна нахіленым направа,
Подпіс прадзеда.

Я ніколі не бачыў вас. Мы
Не перасякліся ў прасторы і часе.
Вы павінны быць чужымі для мяне. Але
Чаму ж так трапешча сэрца?